„Ale Tomasz, jeden z dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego:” Widzieliśmy Pana!” Ale on rzekł do nich:” Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz [domu] i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł:” Pokój Wam!” Następnie rzekł do Tomasza:” Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę włóż [ją] do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym” Tomasz Mu odpowiedział:” Pan mój i Bóg mój!” (J 20, 24-28)
Kiedyś Tomasza krzywdząco nazywano niewiernym Tomaszem, choć tak jak pozostali apostołowie z wyjątkiem Jana, oddał swoje życie za wiarę. To prawda w tym konkretnym miejscu i czasie jakby mu tej wiary nieco zabrakło, ale to łatwo się mówi – uwierzyć w zmartwychwstanie. Tomasz zwerbalizował to co inni apostołowie myśleli. Jezus przygotowywał ich na swoje zmartwychwstanie, ale ta prawda do nich nie bardzo dotarła. Uczniów z Emaus wieść o zmartwychwstaniu Jezusa przeraziła, ci którzy Go zobaczyli sądzili, że widzą zjawę, Piotr, według relacji Łukasza, tylko się zdziwił, a kiedy niewiasty im opowiadały o swoim widzeniu, uznali to za czczą gadaninę, bzdury po prostu.
Dla każdego z nas chwilowe zwątpienie Tomasza jest zbawienne. Jak to dobrze dla mnie, że on właśnie taki był. Chciał ujrzeć Jezusa, zobaczył Go i złożył najbardziej treściwe wyznanie wiary:” Pan mój i Bóg mój” Tym wszystkim, którzy patrzą na Tomasza i jemu podobnych z wyżyn swojej doskonałości, wypada życzyć aby postawili sobie jedno pytanie: Czy gdy patrzą na rozpiętego na krzyżu Jezusa, zawsze z wiarą i pewnością potrafią powtórzyć za apostołem:” Pan mój i Bóg mój!”