Miesiąc: marzec 2018

„ Gdy On jeszcze mówił, oto nadszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim wielka zgraja z mieczami i kijami, od arcykapłanów i starszych ludu.  Zdrajca zaś dał im taki znak: «Ten, którego pocałuję, to On; Jego pochwyćcie!».  Zaraz też przystąpił do Jezusa, mówiąc: «Witaj Rabbi!», i pocałował Go.  A Jezus rzekł do niego: «Przyjacielu, po coś przyszedł?» Wtedy podeszli, rzucili się na Jezusa i pochwycili Go. „ (Mt. 26, 47-50)

„Przyjacielu, po coś przyszedł?” Przedziwne słowa po których dreszcz trwogi ogarnia człowieka. Przedziwne określenie Judasza. Jezus doskonale wie po co przyszedł Judasz. Ale wiedza o tym, co zamierza jego uczeń w żadnym stopniu nie determinuje Judasza. Cały czas jest wolnym człowiekiem, w ostatnim ułamku sekundy może jeszcze upaść Mistrzowi do stóp, wyznać winę i prosić o przebaczenie. Jego wolność nie jest niczym ograniczona, a Jezus mówi do niego „Przyjacielu….

Judasz skorzystał z daru wolności, skorzystał do końca, wiemy jakiego końca.

Kiedy zbliżamy się do krawędzi grzechu, kiedy mamy zamiar zaprzeć się Boga, Ten nie ciska w nas piorunami. Pyta: – przyjacielu po coś przyszedł, co chcesz uczynić?

Mógłby pogwałcić naszą wolność, ale On nawet chorego pytał czy chce być zdrowy. On tylko mówi do nas – „Przyjacielu…         

 „Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc,  powtarzali : „Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela : niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. „  (  Mt 27, 41 – 42)

Fałsz i kłamstwo ! Widzieli jak niewidomi odzyskują wzrok, chromi – chodzą, a z zarażonych opada trąd. Widzieli, jak wskrzeszał zmarłych i mówili, że czyni to mocą diabła. Gdyby zszedł z krzyża, powiedzieliby to samo. Gdy powstał z martwych, namówili żołnierzy do kłamstwa. Byli synami kłamstwa i zostali nimi pewnie do końca. Jedyną ich nadzieją jest modlitwa Jezusa: „ Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”

             Jakimś śladem ich postawy jest nasze dzisiejsze : „Uwierzyłbym gdyby… „ Gdyby Bóg zmienił to czy tamto, gdyby Kościół zechciał, a Papież poprawił Dekalog. Na początek, wzorem amerykańskiej konstytucji, dwie poprawki do piątego przykazania, trzy do szóstego, korekta do siódmego np. tak, jak radził pewien noblista : „mniej kradnij”.

  Jak przed wiekami – fałsz i kłamstwo! Lepiej już powiedzieć Bogu twarde – nie. Ale by to uczynić trzeba, choć dziwnie to zabrzmi, mieć odwagę i uczciwość. Paradoksalnie może ci będą mieli bliżej do Wszechmocnego bo : „Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust”.

„Jeden ze złoczyńców, których  [tam] powieszono, urągał Mu :”Czy Ty nie jesteś Mesjaszem ? Wybaw więc siebie i nas”. Lecz drugi, karcąc go, rzekł: „ Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz ? My przecież – sprawiedliwie, odbieramy, bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił „ I dodał : „ Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa” Jezus mu odpowiedział : „ Zaprawdę powiadam ci : Dziś ze Mną  będziesz w raju” ( Łk. 23, 39-43)

Rzymianie, jak słusznie ktoś zauważył, nie przybijali do krzyża za kradzież paru ryb ze straganu. Łotr musiał mieć na sumieniu zapewne niejedno ludzkie życie i morze nieszczęść, które wyrządził swoim bliźnim. Ma zresztą tego świadomość, nie prosi Jezusa, by Ten uwolnił go od doczesnej kary, co więcej – uważa ją za sprawiedliwą. Nie prosi Jezusa o wzięcie do raju, ot tak po prostu. On zwraca się do Jezusa tylko o to, by ten go wspomniał. Zaiste niezwyczajny to łotr. Karę uważa za sprawiedliwą a pokory mógłby się od niego uczyć, niejeden z nas.

Jezus jak zawsze daje stokroć więcej niż oczekuje proszący :”Dziś będziesz ze Mną w raju” Będziesz w raju, będziesz oglądał twarz Boga Jedynego, będziesz święty, on łotr, tu powinny być trzy wykrzykniki. To oburza nasze ludzkie wyobrażenie sprawiedliwości, a to dopiero początek.

A gdyby dziś obok ukrzyżowanego Jezusa znalazł się terrorysta mający na sumieniu setki czy tysiące niewinnych ofiar, gdyby seryjny morderca i gwałciciel, gdyby pedofil bezwzględnie wykorzystujący małe dzieci, gdyby… no właśnie.

Zanim cokolwiek powiemy, zauważmy nieco egoistycznie, że te słowa Jezusa są także dla nas osobistą i realną nadzieją. Tak, my oczywiście nie zabijamy, nie kradniemy, nie podpalamy. W odróżnieniu od łotra, kary jakie nas spotykają zawsze uważamy za niesprawiedliwe, coś tam jednak na sumieniu mamy. Czy gdy Jezus nam powie –„Dziś ze Mną będziesz w raju” to zaczniemy się krygować i powiemy :” Ależ skąd Panie Boże ten tysiąc lat czyśćca należy się nam jak psu zupa”

Miłość Boga i Jego sprawiedliwość staje w poprzek naszych wyobrażeń i chciałoby się tylko powiedzieć – całe nasze w tym szczęście.

„Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola :”Pójdź i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej :”Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono ? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono:” :” Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”  (  Łk 17, 7-1)

Słowa wyjątkowo nie na czasie. Ktoś z taką postawą w firmie czy korporacji ma „przechlapane” i sam się prosi o lekceważenie czy obniżkę pensji, bo skoro nieużyteczny.

Chyba jednak nie tak. Każdy z nas ma prawo do swojej wartości i słusznie może oczekiwać, że zostanie ona zauważona i doceniona. Jeśli jednak z tym przekonaniem o swojej wartości, będziemy się nieustannie obnosić, to nawet nie zauważymy jak balon naszej pychy napełni się powietrzem. Pewien publicysta radził wtedy położyć na krześle pinezkę. Może i niegłupie, choć ździebko bolesne. Czasem dobrze też posłuchać, co mówią o nas nasi bliźni. Jeśli docierają do mnie opinie, że ten, to porządny, przyzwoity i normalny człowiek, to znaczy, że jestem na dobrej drodze. Bywa jednak, że za plecami usłyszymy – „nadęty buc”, może wówczas jest czas na ową pinezkę.

Nowy gmach instytutu matematyki. Hol „zasłany” paczkami. Niepisana umowa – każdy, kto idzie na piętro, bierze większą lub mniejszą paczkę. Do budynku wchodzi profesor, jeden z najwybitniejszych polskich matematyków, nieco zamyślony mija stos paczek. Pani portierka, akurat go nie znająca, przypomina mu o paczce. Profesor nie bardzo wiedząc o co chodzi, lekko zdumiony patrzy na nią, ta nieco poirytowana, wymownie pokazuje na paczki. Profesor wraca się, bierze paczkę i spokojnie wchodzi na schody. Licznie zgromadzeni w holu studenci z wrażenia milkną.

„Oto ja was posyłam jak owce między wilki […] Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. […] Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia.”    (Mt 10, 16-22)

„Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was.”     (Mt 5, 11)

Chciałoby się po przeczytaniu tych słów Jezusa powiedzieć tylko jedno – super, frajda jak jasna cholera, aż strach się bać. Ale spoko, tak było kiedyś, w naszej rzeczywistości XXI wieku, w naszym cywilizacyjnym otoczeniu, nikt nas nie będzie prześladował, nie mówiąc o biczowaniu. Wilki są pod ochroną i to one boją się ludzi a nie odwrotnie. Owszem są kraje gdzie ciągle za wiarę w Jezusa można stracić życie, ale uf, uf, na szczęście nie u nas. Słodko jednak to tak zupełnie nie jest, nie jest miło być narażonym na kłamstwa czy choćby zwyczajne nie lubienie, o nienawiści nie wspominając.

Nie nosimy na swoich piersiach dużej tabliczki z napisem „uczeń Jezusa”, nie mówimy w co drugim zdaniu „Jezus moim Panem” (bardzo dobrze skądinąd), a mimo to im bardziej staramy się być chrześcijanami, tym większa ilość ludzi którzy niekoniecznie nas lubią. Tę często faktyczną nienawiść można oczywiście wyrazić w bardzo różny, nieraz nawet subtelny sposób. Ktoś może powiedzieć:” Widać kiepski z ciebie chrześcijanin, skoro cię nie lubią, może za mało ich kochasz?” To oczywiście może być prawda, tę pokorną prawdę trzeba nosić w swoim sercu, ale nie do końca to rozwiązuje sprawę. Słowa Jezusa do nas też się odnoszą!

W świadomym, dojrzałym chrześcijaństwie, trzeba sobie zdawać sprawę, że królestwo Jezusa nie jest z tego świata, choćby nie wiem jak było nam z tego powodu przykro. Żyjemy w tym świecie, pracujemy i radujemy się jego pięknem stworzonym przez Boga, ale prawdziwe królestwo jest dopiero przed nami. Drogi do niego nie zawsze pokrywają się z drogami, zamierzeniami i celami tego świata. Nie ma się co łudzić, że naszym zaangażowaniem spowodujemy powszechne „kochajmy się”. To boli, choć rzecz jasna nie zwalnia z wysiłków czynienia dobra.

Trzeba się pogodzić z tym, że gdy powiemy, że aborcja nie jest ok., że zachowanie wielu, nieraz bardzo lubianych, celebrytów jest zwyczajnym łajdactwem, to „bluzną” nam w oczy pogardą. Kiedy powiemy, że zostawienie żony, dzieci i udanie się, do dziwnym trafem, zawsze młodszej partnerki, jest perfidnym złem, to możemy usłyszeć, że jesteśmy świętoszkiem, kruchtą i nie warto się z nami zadawać. Kiedy powiemy, że kupczenie wiarą dla doraźnych celów politycznych jest zgorszeniem i świństwem, to usłyszymy, że jesteśmy zdrajcami i targowiczanami. Kiedy w naszej obecności powiedzą, że uchodźcy to „ciapaci” i dzicz, robactwo, bakterie i pierwotniaki, możemy milczeć, ale gdy powiemy:” Jestem chrześcijaninem, w tych ludziach – moich i waszych bliźnich jest cierpiący Jezus, to zapewne nie pogłaszczą nas po głowie.

Tak to jest pesymizm, ale to jest pesymizm i smutek, który daje nadzieję nagrody w Niebie. Zdaje się, że bardzo nam na niej zależy. I dobrze!

Zapewne wielu z nas spotkało  się przy okazji różnych debat ze stwierdzeniem, że wprawdzie jakieś rozwiązanie jest może i słuszne, ale nie da się go wprowadzić w życie, bo możliwe są różne nadużycia  przy jego stosowaniu. Inaczej mówiąc, może w twoim przypadku czy też innych konkretnych ludzi to rozwiązanie jest dobre i sprawiedliwe, ale mogą się znaleźć tacy, którzy wykorzystają to do niecnych celów. Z pewnością jest to argument wart rozważenia. Jeżeli mamy pewność tych złych konsekwencji i brak jakichkolwiek możliwości by im zapobiec, to rzeczywiście konieczna jest duża rozwaga i mądrość. Ale to są niezwykle rzadkie sytuacje, a może nie ma ich wcale.

To, że konkretna sprawa jest trudna do rozwiązania, nie znaczy, że można ją sobie „odpuścić”. Jedno jest pewne, że takie trudne sprawy, także trudne od strony moralnej, generują kłopoty i burzą tak lubiany przez wielu z nas „święty spokój”. Naturalnym odruchem, wielu nawet bardzo przyzwoitych ludzi, jest unikanie kłopotów. Najlepiej jest pożyczać tym o których wiemy, że nam pożyczkę oddadzą, zapraszać na ucztę tych, którzy i nas zaproszą i kochać tych, którzy nas kochają. Tu nie ma kłopotu, jest przyjemność i wygoda, bieda w tym, że to ma nie wiele wspólnego z chrześcijaństwem i Jezus wyraźnie o tym mówi.

Czytam różne wypowiedzi bardzo mądrych ludzi na temat adhortacji kochanego Franciszka „Amoris Laetitia” i jednym z najczęściej powtarzających się argumentów przeciw jej stosowaniu ( w punkcie dotyczącym Komunii św. dla osób żyjących w związkach nieregularnych) jest następująca obawa. Otóż nawet wtedy gdy jej działanie ograniczymy do bardzo przemyślanych przypadków, a o to właśnie apeluje Franciszek, to i tak istnieje niebezpieczeństwo nadużyć, czy „rozwodnienia” doktryny małżeńskiej, a efekcie niemal zrównania sakramentalnego małżeństwa ze związkiem nieregularnym. Dlatego jeszcze raz trzeba powtórzyć stwierdzenie Franciszka, że taka decyzja o dopuszczeniu do sakramentu Komunii św. musi być poprzedzona bardzo wnikliwą oceną sytuacji w jakiej znaleźli się ludzie w powtórnym związku małżeńskim. Osąd musi być zawsze poprzedzony długim i rozważnym dochodzeniem do prawdy, tak przez spowiednika jak i penitenta, żadnego „automatu”.

Przypomina to sytuację człowieka oskarżonego o kradzież. Wchodzi on do sądu jako oskarżony, a po wnikliwym procesie sądowym bywa, że zostaje uniewinniony czy usprawiedliwiony. Sąd bada nie tylko  to czy złamał prawo, ale jaka była jego osobista wina. W przeciwnym wypadku wystarczyłby komputer z odpowiednim oprogramowaniem prawniczym.

Na tym polega wielkość i wartość tej adhortacji, że każe ona pochylić się nad każdym człowiekiem w jego indywidualnym losie, nad jego osobistą historią, kondycją duchową i moralną. To jest szlachetna próba zwrócenia się do człowieka cierpiącego po jego imieniu. Bóg zawsze zwraca się do nas po imieniu, także wtedy gdy zgrzeszyliśmy: Adamie gdzie jesteś?