Miesiąc: wrzesień 2016

 

„Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe. Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił nam posługę jednania”     (2 Kor 5, 17-19)

 

Wszystko pochodzi od Boga. To jest podstawa naszej wiary, jej fundament. Wie o tym nawet zdolny przedszkolak uczęszczający na katechezę.

Wszystko pochodzi od Boga. Mamy to przekonanie głęboko ukryte w naszym sercu i umyśle. Nieco złośliwie można powiedzieć, że czasami zbyt głęboko.

Wszystko pochodzi od Boga. W codziennym bytowaniu skłonni jesteśmy raczej uważać, że wszystko pochodzi… od nas.

To przecież my pracujemy, zarabiamy, staramy się i tworzymy, a potem chwalimy się swoimi osiągnięciami. W porządku, niech tak będzie, Bóg nie chce nam odbierać naszego wysiłku i naszej pracy, to właśnie On polecił nam, abyśmy czynili sobie ziemie poddaną. Tylko czy my chrześcijanie jesteśmy świadomi, że nasza radość i sukcesy od Niego pochodzą, że to On jest ich źródłem i przyczyną?

Wszystko pochodzi od Boga. Czy potrafimy z tego faktu wyciągnąć wnioski, czy potrafimy za to dziękować Bogu i naszym bliźnim, którzy też przyczyniają się do naszego szczęścia?

Wszystko pochodzi od Boga. Nieraz człowiek w jakiejś koszmarnej pysze potrafi powiedzieć:” Wszystko co mam zawdzięczam tylko sobie, swojej pracy, swojej zdolności i wytrwałości”  No pewnie! Mądrość pokoleń naukowców, artystów, doświadczeń przodków, też zawdzięcza sobie?

Jest tylko jedno, co zawdzięczamy sobie samym, a co z pewnością nie pochodzi od Boga i tą rzeczą jest nasz grzech.

 

 

„A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza i jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić” Bułat Okudżawa

Bałwochwalstwo – termin dziś już tylko słownikowy. Kiedyś ksiądz zapytał dzieci na lekcji religii, co to znaczy być bałwochwalcą ? Jedno odparło rezolutnie, że jak lepią bałwany ze śniegu to ten, który chwali się, że jego jest najładniejszy, to on znaczy się jest bałwochwalcą. Ale to dawno temu. Dziś dzieci nie lepią śniegowych bałwanków, skoro mogą wygodnie siedząc toczyć komputerowe gry i upajać się nierzeczywistym światem szklanego ekranu. Bałwochwalstwo zda się odeszło w mroczną przeszłość prymitywnych ludów, które swój strach przed tym, co nieznane i groźne zaklinały w obliczu kamiennego boga, czy odlanego ze złota cielca.

Śmieszy nas, gdy czytamy, jak ulepionym bożkom oddawano cześć tańcząc i krzycząc przed nimi. Ale to już historia, z której co najwyżej został sympatyczny bałwanek ze śniegu, z rzadka ulepiony przez bawiące się dzieci. Czyżby ? Przecież wciąż śnią nam się bożyszcza. I choć rakiety unoszą nas w dal, za mały jest człowiek, by sam sobie wystarczył. Dla tych, u których wygrywa świat, bożyszcze mamony kreuje wciąż nowe bożki.

Reklamy namiętnie wołają – kup mnie! Świątynie supermarketów otwarte od rana do wieczora. Nie musisz od razu kupić, wejdź tylko, zobacz, nasyć wzrok. Twój bóg wie, że wkrótce zatęsknisz za nim. Przyprowadzisz swoje dzieci, ulegniesz iluzji wymyślonych potrzeb i zachłannego posiadania. Tu będzie twój kościół, tu będzie twój bóg, zatańczysz przed nim za byle błyskotkę. Bożyszcze mody, filmu, biznesu i władzy, czar wciąż  nowych kreacji, migoczący wideoklip, kolorowe okładki i puste twarze ludzi na nich. Gry komputerowe wciągają dzieci i dorosłych w wirtualny świat grozy, czarów, mordów, seksu, sztucznego piękna i zabójczej nierzeczywistości. Horoskopy i wahadełko. Wahadełko prawdę ci powie. Wróżki, astrolodzy i seanse spirytystyczne, łomot  satanistycznego rocka i parady równości w rytm techno, extazy i tolerancja. To twój bóg.

Ewangelia nie pozostawia złudzeń. Puste wnętrze człowieczej duszy jest mieszkaniem szczególnie atrakcyjnym dla diabłów. Już nie tylko śnią  się nam bożyszcza, one są, my je stworzyliśmy. Człowiek gotowy czołem im bić.

„Ogromnym grzechem, źródłem,  wszelkiego grzechu jest bałwochwalstwo, które nigdy nie było większe i bardziej rozpowszechnione niż w chwili obecnej. Pozostaje ono jednak prawie wcale niezauważone, właśnie dlatego jest tak wszechobecne i bezgraniczne. Zagarnia wszystko i nic nie pozostaje poza jego zasięgiem. Fetysze takie jak władza, samochody, posiadłości, lekarstwa sport, ubrania itd. podtrzymywane przez żądze pieniędzy i władzy […] Samospalenie się człowieka w ofierze całopalnej ku czci własnej chciwości i rozpaczy. Kryją się za tym wszelkie Zwierzchności i Władze, którym człowiek służy w swym bałwochwalstwie”  (T. Merton  „Ślub konwersacji”)

 

„Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których ja dokonuję, owszem i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca”.       (J 14,  12)

 

Porywać się na refleksję akurat nad tym zdaniem wypowiedzianym przez Jezusa, nie będąc nawet amatorem – teologiem, może wydawać się intelektualnym tupetem. Ale miałem  dawno temu ciotkę, która umiała czytać tylko drukowane litery. Jedynymi książkami w jej domu była książka do nabożeństwa i Ewangelia. I to zdanie przytoczone na początku też było dla niej, też je czytała. Ja jestem w nieco lepszej sytuacji, bo potrafię czytać nie tylko drukowane litery, niech więc mi wolno będzie zamyślić się i nad tym ewangelicznym tekstem.

Będzie dokonywał to co Ja czynię – no nieźle! Zanim Go „przewyższymy” najpierw spróbujmy Go naśladować, czyli wziąć swój krzyż na ramiona i iść przez ziemię dobrze czyniąc. Co to znaczy „wziąć krzyż”, aż za dobrze wiemy, nie jeden raz nas uwierał, ale jeśli naśladować Jezusa, to inaczej się nie da!

Trzeba jeszcze mieć wiarę, a to oznacza, że trzeba Mu uwierzyć, trzeba uwierzyć że to co mówi, to nie pobożne bajki, ale real jak jasna cholera (no to ostatnie może nie było potrzebne). Nie wiem czy słusznie, ale te wspomniane dzieła kojarzą się nam przede wszystkim z cudami. Bieda w tym, że nam cuda często stają się równoważne z magicznymi sztuczkami iluzjonisty. Ten pstryknie palcami i już z pudła wyskakuje urocza blondyna, kamery, transmisja w pięciu programach i brawa.

A czyż nie większym cudem jest to, że miałem ochotę dać bliźniemu w łeb, a zamiast tego powiedziałem mu „dzień dobry”, nie warknąłem na żonę, a zamiast tego zaprosiłem ją na spacer. Jakoś nigdy mi nie było po drodze do konfesjonału, aż tu nagle przypomniałem sobie, że jest taki mebel w kościele. Tak fajnie mi się rozmawiało z tą sąsiadką, której mąż wyjechał do sanatorium, już prawie przyjąłem zaproszenie na kolację, ale w ostatniej chwili przypomniał mi się ten mąż, podziękowałem i odmówiłem.

A jeszcze są święci, niekoniecznie ci kanonizowani. Nie dość, że nieśli swój krzyż, to kochający rzecz jasna bliźni w trosce o ich świętość, dokładali im jeszcze ciężarów. Gdy zaczynali naśladować Jezusa, czynić dzieła jak On, pukano im palcem w czoło.

Morał – można czynić dzieła Jezusa, trzeba Go tylko naśladować.

No tak, ale jak czynić dzieła większe od tych, które On dokonał? Tu już moje „gdybanie”. Ale może tak –  ziemska wędrówka Jezusa była w określonym czasie i miejscu.   Przemierzał On, głosząc dobrą nowinę i uzdrawiając ludzi, tereny, które dziś nazywamy Ziemią Świętą. Ten etap Jego działalności uległ zakończeniu gdy odszedł do domu Ojca. Zostaliśmy my, którym dał wszystko co potrzeba by tę Jego Dobrą Nowinę nieść po krańce ziemi, umocnił zesłaniem na nas Ducha Św. w czynieniu tego, co pozornie niemożliwe  dla człowieka. I stało się, że wieść o Jego Zmartwychwstaniu z niewielkiej przecież Galilei rozeszła się na cały świat. Może więc i faktycznie „ więcej” (mimo wszystko w cudzysłowie) uczynili Jego uczniowie niż On? A ponieważ jeszcze „nie przepalony” glob Jego miłością to jest i szansa dla nas.

 

 

                                                                                                           

„Wiele też innych jeszcze cudów uczynił Jezus wobec uczniów swoich, które nie są w tej księdze spisane” (J 20, 30)

 Cudów nie ma! Słyszymy nierzadko takie twierdzenie wypowiadane z pewnością siebie i ukrytym lekceważeniem dla tych, którzy sądzą inaczej. Jest w tym także przekonanie, że Bóg od czasu wniebowstąpienia swego Syna, utracił moc czynienia cudów.

Człowiek jednak w głębi swego jestestwa pragnie cudowności, pragnie cudu, który nie jest przecież niczym innym jak ostro zarysowaną obecnością Boga w naszym i naszych bliźnich życiu.

Łatwiej jednak nam powiedzieć „przypadek” czy „dziwny zbieg okoliczności” niż nazwać rzecz po imieniu. Tak jak byśmy się wstydzili słowa cud. A może chodzi o to, że doświadczony cud zobowiązuje, nie można obojętnie wobec niego przejść, trzeba choćby powiedzieć „dziękuję”, a to okazuje się już nieraz za dużo. Przykład dziesięciu trędowatych z których tylko jeden podziękował Jezusowi za cud uzdrowienia, jest aż nazbyt pouczający.

Łatwiej nam uwierzyć w karciane, astrologiczne czy ufologiczne bzdury,  niż przyjąć fakt  nadzwyczajnej obecności Boga. W naszym życiu dzieją się dziesiątki a może i setki cudów. My jednak jak prymitywny odbiornik radiowy nie wychwytujemy fal, na których są one niesione. Nie wzmacniamy naszej religijnej wrażliwości i nic nie widzimy, nie słyszymy. Owszem, gdyby cudownemu zdarzeniu towarzyszyła telewizyjna kamera i tłum dziennikarzy, a wtedy to co innego, wtedy to byłby cud. Ale tak po cichu, zwyczajnie to może być tylko przypadek, ot udało się, miałem szczęście.

Wiara w cuda gwałtownie się ożywia, gdy przychodzi poważny kryzys lub potrzeba. Płyną wówczas natarczywe prośby do Wszechmocnego o cudowną interwencję, popierane nieraz  obietnicą swoistej nagrody dla Cudotwórcy. Ty Panie Boże załatwisz mi to, ja zrobię dla Ciebie tamto.

Cudów nie ma, dawniej bywały cuda. A może jest tak jak pisze ksiądz W. Sedlak w przedziwnie pięknej książce „Technologia Ewangelii” – „Cuda dzieją się każdego dnia, ale Pan Bóg nie bierze ludzkiego barana za ucho i nie szepce mu: Uwaga, bo teraz będzie się cud robił. Mocy Bożej nie zabrakło do cudu. Zgubiła się uwaga człowieka (…) Życie jest pełne dziwów Bożych. Trzeba tylko umieć patrzeć”

 

 

 

 

 

                                                                 

 

 

                                 

„Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Boga Jahwe przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Bogiem Jahwe wśród drzew ogrodu. Bóg Jahwe zawołał na mężczyznę i zapytał go :” Gdzie jesteś” (Rdz  3, 8 -9)

  „Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca.A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko ; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go.” (łk. 15, 20-21)

 „Oto stoję u drzwi i kołaczę : jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał a on ze mną.” (Ap.3, 20)

 Bóg woła, szuka, oczekuje, wygląda, wybiega na spotkanie. Woła nas po imieniu tak jak kogoś kogo dobrze zna. Czeka na zaproszenie, puka do drzwi, które klamkę mają tylko od wewnątrz. Wyproszony odchodzi bez pogróżek i obrazy, „nie pali za sobą mostów”. Wróci gdy tylko powiemy tak.

Nasza pedagogika jest, oględnie mówiąc, inna. Nie ma się jednak czym chwalić.

 

 

 

„Błogosławieni cisi, albowiem oni posiądą ziemię”   (Mt 5, 5)                                                                                                    

Chciałoby się w pierwszym odruchu powiedzieć jedno tylko słowo – nonsens. I choć zdecydowanie nie wypada w taki sposób komentować Ewangelii, to nie wstydźmy się tego słowa. To jest naprawdę nonsens i absurd. Jak ktoś poczuje się zgorszony, to niech przeczyta słowa św. Pawła, który właściwie mówi to samo – Ewangelia jest głupstwem dla tych, co idą na zatracenie. W królestwie tego świata słowa Jezusa są głupstwem, absurdem i nonsensem. Kulturalni w końcu Ateńczycy słowa św. Pawła skwitowali krótkim : „Posłuchamy cię innym razem”

            Jeżeli jest coś pewnego na tym świecie, to na pewno to, że cisi nie zdobędą ziemi. Niczego nie zdobędą! Aby coś posiąść trzeba głośno krzyczeć, domagać się, rozpychać się łokciami, walczyć, a nierzadko „ iść po trupach”. Wtedy ma się ziemię, bogactwa, tytuły i władzę. Wszystko to prawda, tylko kiedy „ przeminie postać tego świata” zostaje po tych „zdobywcach” ziemi, pył, nicość i zapomnienie. Dobrze jeśli nie nienawiść , przekleństwo i krzywdy tych, których „wdeptali w ziemię”

W  sercu Boga i ludzi zostaną inni, ci którzy ziemię zdobywali miłością, pokorą i dobrocią – Albert Schweitzer, brat Adam Chmielowski, Matka Teresa, Janusz Korczak, Martin Luther King i wielu, wielu innych. To na dźwięk ich imion pochylają się głowy ludzi dobrej woli na całym świecie.

A przecież i my  znamy takich cichych i pokornych, którzy prawdziwie zdobywali tę najbliższą wokół siebie ziemię. Nieśli innym radość, ukojenie w bólu i nadzieję. Bywało, że pukano się na ich widok palcem w czoło, oszukiwano ich i wykorzystywano, ale to oni przychylając innym  nieba, posiedli na własność ziemię.