„A gdy szli drogą, ktoś powiedział do Niego : „Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz!” Jezus mu odpowiedział :” Lisy mają nory i ptaki powietrzne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć” (Łk9, 57-58)
Prawda jak to smutno brzmi ? I ludzie i zwierzęta budują bardzo kunsztowne niekiedy domy, a Syn Człowieczy nie ma gdzie złożyć głowy. Mówimy wprawdzie, że mieszka w niebie – ale gdzie ono jest i jak wygląda nie wiemy. Pewien kosmonauta powiedział, że w czasie swojego lotu „w niebo” nie widział tam Boga. Paradoksalnie może powiedział prawdę.
Mieszkaniem Boga jest bowiem człowiek, ja i ty. Ktoś mógłby, nieco sarkastycznie, stwierdzić, że komfort owego mieszkania, oględnie mówiąc, niewielki. Widać jednak Jezusowi to nie przeszkadza. Jak sam powiedział ma w nas upodobanie. Skoro dom to obowiązują w nim prawa właściciela domu czyli nas. Możemy zaprosić Go, ale możemy też zatrzasnąć Mu drzwi „przed nosem”. Możemy Go wpuścić z litości, bo tak wypada i posadzić w jakimś kącie. Niech sobie siedzi i nie przeszkadza wtrącając się w nasze życie. Jak nam się znudzi Jego towarzystwo, można dać Mu do zrozumienia, że formuła naszej z Nim znajomości się wyczerpała i niech zmieni adres.
Ale jak co roku nadejdzie Boże Narodzenie. Będziemy ze wzruszeniem patrzeć na surowy żłóbek, na siano i na Jezuska w ubogiej pieluszce. Będziemy śpiewać piękne kolędy o tym jak to nie było miejsca dla Niego, jak płakał z zimna i niewygód. Skoro tak, to może nie róbmy z siebie sentymentalnych przygłupów. Zaprośmy Go raz na zawsze do swoich domów!
Radujmy się i smućmy razem, zapraszajmy Go do stołu. Rozmawiajmy z Nim, cieszmy się Jego obecnością, On dalej nie będzie się nam narzucał, będziemy tylko razem żyć. Bóg Wszechmocny, Pan wszechświata i wieczności będzie naszym, w najbardziej dosłownym tego słowa znaczeniu, domownikiem.