„Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza. […] Otóż jeśli twoja ręka lub noga jest powodem grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. […] I jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je i odrzuć je od siebie. (Mt, 18, 6-10)
Są zdania w Ewangelii, które traktowane literalnie byłyby jej zaprzeczeniem. Gdyby te przytoczone wyżej potraktować dosłownie, chirurdzy i okuliści nie nadążyliby z usuwaniem wspomnianych organów. Jezus nie zachęcał też do topienia gorszycieli. Wiedział, że umarłych muszą grzebać żywi, a nie jak mówi potencjalnemu uczniowi, umarli. Wskazując na tych co nie sieją i nie orzą, a wszystko mają, bynajmniej nie zachęcał do nieróbstwa, tak jak i nie pochwalał wystawiania fałszywych faktur przez roztropnego rządcę. Można także mniemać, że nie żąda od nas heroizmu w każdej minucie naszego życia.
On wie, że jesteśmy słabi i grzeszni. Bywamy złośliwi, a nawet podli. On i tak ma w nas upodobanie. On pragnie tylko byśmy, mówiąc nieco kolokwialnie, byli przyzwoitymi ludźmi w sferze naszych zachowań, a w sprawach wiary wierzyli, że On jest i nas kocha. Czy to jednak nie wygląda na zawoalowaną przeciętność ? Niekoniecznie.
Jezus zachęca nas do wielkości, do heroizmu nawet. Nie dzieje się to jednak na zasadzie albo – albo. Albo rozdasz wszystko, co masz i będziesz moim uczniem, albo do piekła marsz. Albo uwierzysz natychmiast , albo… pies z tobą.
Jeśli Jezus stawia na naszej drodze ludzi wielkiego serca i wiary, to tylko po to, by nam powiedzieć : widzisz to jest możliwe, oni weszli na ten szczyt, ale niech twoja niemoc cię nie przygnębia, ty idź, dojdziesz tam dokąd pozwoli ci twoja kondycja i Moja łaska. Nie każdemu dałem po pięć talentów, ale tylko ten, co nic nie robił zasłużył na potępienie.