„ Gdy On jeszcze mówił, oto nadszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim wielka zgraja z mieczami i kijami, od arcykapłanów i starszych ludu. Zdrajca zaś dał im taki znak: «Ten, którego pocałuję, to On; Jego pochwyćcie!». Zaraz też przystąpił do Jezusa, mówiąc: «Witaj Rabbi!», i pocałował Go. A Jezus rzekł do niego: «Przyjacielu, po coś przyszedł?» Wtedy podeszli, rzucili się na Jezusa i pochwycili Go. „ (Mt. 26, 47-50)
„Przyjacielu, po coś przyszedł?” Przedziwne słowa po których dreszcz trwogi ogarnia człowieka. Przedziwne określenie Judasza. Jezus doskonale wie po co przyszedł Judasz. Ale wiedza o tym, co zamierza jego uczeń w żadnym stopniu nie determinuje Judasza. Cały czas jest wolnym człowiekiem, w ostatnim ułamku sekundy może jeszcze upaść Mistrzowi do stóp, wyznać winę i prosić o przebaczenie. Jego wolność nie jest niczym ograniczona, a Jezus mówi do niego „Przyjacielu….
Judasz skorzystał z daru wolności, skorzystał do końca, wiemy jakiego końca.
Kiedy zbliżamy się do krawędzi grzechu, kiedy mamy zamiar zaprzeć się Boga, Ten nie ciska w nas piorunami. Pyta: – przyjacielu po coś przyszedł, co chcesz uczynić?
Mógłby pogwałcić naszą wolność, ale On nawet chorego pytał czy chce być zdrowy. On tylko mówi do nas – „Przyjacielu…
Great article.